Zondag 23-11 Lakeday
Je moet er wat voor over hebben, zo’n trekking… Om half vier ging de wekker en iets voor half vijf werden we door Salkantay Trekking opgehaald bij ons hostel. We waren een van de eersten, dus nadat iedereen in het busje zat was het zo’n twee uur rijden naar Mollepata waar we ontbeten en een marktje bezochten voor het inslaan van de laatste snacks. De eerste hike begon in Challabamba op 3550 meter nadat we ons aan elkaar hadden voorgesteld. We waren met elf deelnemers uit verschillende landen en twee gidsen. We kregen een zakje met wat snacks mee en liepen daarna zo’n anderhalf uur zigzaggend omhoog. Daarna liepen we een tijdje langs een irrigatiekanaal waarbij het pad soms wel erg smal werd (hoogtevrees…). Onze gids gaf nog een uitleg over verschillende planten en we staken een rivierbedding over. Na 8 km kwamen we aan bij ons kamp in Soraypampa op 3850 meter, waar de tenten klaarstonden en onze kok een heerlijke lunch had voorbereid. Ik had inmiddels flinke hoofdpijn (hoogteziekte) maar wilde me niet laten kennen, dus ging ’s middags mee met de wandeling naar Humantay Lake op 4270 meter (heen en terug vanaf het kamp, totaal 4 km). Helaas heb ik het net niet gehaald, mijn lichaam was echt op. Tijl is doorgegaan en heeft prachtige foto’s gemaakt van het bergmeer. De afdaling was niet moeilijk, maar wel zwaar voor de knieen.
De eerste dag was gelijk een uitdaging en een goede training voor de rest van de Salkantay trek.
We sloten de dag af met happy hour (thee met snacks), avondeten en gingen op tijd naar bed. Het beloofde een koude nacht te worden.
Maandag 24-11 Survivalday
Na een koude en pikkedonkere nacht, waarbij we meer wakker waren dan sliepen, werden we om 5 uur gewekt door de kok met een beker cocathee. Ook kregen we een wasbakje met warm water zodat we ons konden wassen. We pakten onze spullen in en begonnen na het ontbijt aan de beruchte survivalday: 22 kilometer lang en een bergpas over. De klim naar het eerste rustpunt was geleidelijk en daar kregen we een uitleg over hoe je cocabladeren het beste kunt kauwen. Daarna volgde een tweede klim naar een rustpunt met een mooi uitzicht. De derde klim was het zwaarst en de vermoeidheid sloeg toe. We gingen zigzaggend de berg op, terwijl bepakte ezels en paarden ons met gemak inhaalden. Je kunt het je niet voorstellen, maar zo’n steile klim is al zwaar genoeg in normale lucht, laat staan op deze hoogte… Gelukkig konden we daarna even uitrusten op een prachtige plek op een grote rots bij een bergmeertje. Het zonnetje was lekker, maar hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd.
Het is iedereen gelukt de top te behalen en eenmaal boven op 4650 meter werd er voor iedereen geklapt en volgde een groepsfoto. Op weg naar de top had iedereen een mooie, platte steen uitgezocht zodat we samen een stenenstapel konden bouwen. Dit was om de berg Salkantay te bedanken voor de goede reis tot dan toe.
Maar als je dacht dat de klim al zwaar was, dan heb je het mis. Want na de top begonnen we aan de afdaling richting de Huayraqmachay vallei en die was zwaar. De paden waren bezaaid met stenen waardoor je enkels telkens balans moesten zoeken. Door het afdalen kregen onze knieen ook steeds een schok. Op een gegeven moment deed alles pijn en liep ik wat achter op de groep. Daardoor was mijn lunchtijd ook korter, want we moesten door om voor het donker bij het volgende kamp te zijn. Met tegenzin begon ik aan het tweede deel van de afdaling. We daalden steeds verder en langzaam aan veranderde de omgeving in hooggelegen jungle. We moesten goed smeren met DEET tegen alle muggen en de zon brandde op ons lichaam. We zweetten ons kapot! Gelukkig hadden we genoeg water bij ons (werd elke dag voor ons gekookt). Na 22 km kwamen we dan eindelijk aan in ons kamp in Chaullay op 2850 meter. We richtten onze tent in, dronken een biertje, speelden een kaartspelletje en onze kok zorgde weer voor een heerlijk diner. We waren gesloopt.
Dinsdag 25-11 Natureday
Ons kamp lag nu een stuk lager dus de nacht was warm en onze tent benauwd. We sliepen weer slecht maar toch werden we weer vroeg gewekt (5h) door de kok met cocathee. Na het gezamenlijke ontbijt, bestaande uit toast en pannenkoeken (jammie) stoken we een waterval over en volgden een kronkelende weg verder het dal in. We volgden de lager gelegen rivier en staken onderweg diverse watervallen over, de ene brug veiliger dan de andere… Het eerste rustpunt was een hutje waar allemaal dieren rondliepen: twee ezels, honden en kippen. Daarna volgden voor mij een aantal angstige momenten, want er kwamen een paar smalle paden en een steile steenlawine. Uitglijden was hier absoluut geen optie. Gelukkig had ik Tijl, en hij heeft me naar de overkant geholpen. Maar door de uitputting zat ik er wel even doorheen. Gelukkig konden we daarna weer uitrusten bij een hutje en vanaf dat moment was de route minder steil en de paden breder. In het dal hebben we gelunched met als hoogtepunt forel gegaard in citroen (cerbiche). Het laatste stukje gingen we met de bus over een slingerende zandweg met diepe afgronden aan de ene zijde naar Santa Teresa, ons laatste kamp. We namen afscheid van Helena en Lhess, die voor de vierdaagse trek hadden gekozen. Na drie zware dagen was het heerlijk om te ontspannen in natuurlijke hotsprings. Uit het water komen was nog een heel avontuur. Omdat de DEET was afgespoeld werden we aangevallen door zwermen gemene sandflies en muggen. Iedereen zat onder de bulten, zo ook wij. En jeuken dat die dingen doen! Maar het was het waard want de spieren waren weer lekker ontspannen.
In het kamp kwamen meerdere groepen bij elkaar. Het was ’s avonds erg gezellig met muziek bij een kampvuur. De marshmellows van Marwa en Rowan smaakten heerlijk maar om 22h vielen mijn ogen echt dicht. Tijl feestte nog even door en kwam later naar bed.
Woensdag 26-11 Railwayday
We konden eindelijk uitslapen, wel tot 7h! Toen brandden we ons tentje uit. De kok had zich uitgesloofd en serveerde een taart bij het ontbijt. We pakten onze spullen in en gingen met een volgepakt busje naar Hidroelektrica, het startpunt van de hike deze dag. We liepen via een smal junglepad naar boven (na al dat afdalen was dit klimmetje een fijne afwisseling) en volgden toen de spoorlijn en naastgelegen kolkende rivier. Af en toe passeerde er een werktreintje onder luid getoeter. Het was erg warm en we zweetten ons kapot. De pauze bij de rivier zorgde dan ook voor een aangename verkoeling. Lekker pootje baden en het lichaam afkoelen. Helaas lagen er weer gemene sandflies en muggen op de loer en werden we tot bloedens toe lekgebeten dus kwam er snel een einde aan de verkoeling. De tocht van 15km duurde een paar uur en vlak voor onze eindbestemming aten we de lunch op die de kok ’s ochtends voor ons had bereid en ingepakt.
De laatste kilometers gingen over een zandweg waar bussen af en aan reden naar Machu Picchu. Doodmoe kwamen we aan in Aguas Calientes. Hier hadden we een chique hotelkamer, de warme douche en boxspringbed waren een echte beloning voor al het harde werk. We deden wat boodschapjes voor de volgende dag en kwamen Helena en Lhess weer tegen die inmiddels naar Machu Picchu waren geweest. We namen een terrasje, haalden onze dufflebags op die met de trein aankwamen en gingen met z’n allen uit eten waar we wat traditionele gerechten en drankjes probeerden (Lomo saltado, gebakken forel, pure pisco en pisco sour).
Donderdag 27-11 Machu Picchu
De wekker stond weer vroeg zodat we als allereersten om half vijf in de rij stonden voor de bussen naar Machu Picchu. Via een slingerweg met mooie uitzichten klommen we langzaam de berg op. Om zes uur ging de poort open en waren we als een van de eersten in Machu Picchu. We kregen van onze gids een rondleiding en hij wees ons de mooiste fotoplekjes aan. Daarna ging iedereen zijn eigen weg. Wij zijn als eerste naar de sungate gelopen. Een steigend pad langs de berg, met als eindpunt de sungate (hier kom je binnen als je de klassieke Incatrail loopt) met een prachtig uitzicht over de Inca-stad in de verte. Daarna zijn we naar de Inca-bridge gegaan, waarbij we onderweg nog een aantal lama’s tegenkwamen. Het laatste stuk van deze wandeling heb ik overgeslagen, dat was zo smal! Maar Tijl durfde het natuurlijk wel aan. We liepen nog wat rond tussen de restanten van de huisjes en tempels en in de middag namen we een bus terug naar Aguas Calientes. Daar kwamen we weer een aantal van onze groep tegen waar we wat mee dronken en aten. We vierden Kevins verjaardag en om 18h stonden we met al onze spullen bij de trein. De route terug, 2h in een schommelende trein en 2h in een hobbelend busje, kon niemand zijn ogen meer open houden. Tegen elfen kwamen we eindelijk aan bij ons hostel in Cusco, moe maar voldaan en een hele mooie ervaring rijker.
De afgelopen twee dagen hebben we rustig aan gedaan, de was laten doen en ons voorbereid op een trip naar Manu, een nationaal park in amazonegebied. De komende dagen zitten we dus weer even zonder elecktriciteit en internet 😉
13 pings
Naar het reactie formulier ↓