Joehoe, eindelijk weer normaal internet (Santiago, Chili)!
De antibioticakuur werkte gelukkig goed en hoewel we nog wat last hadden van een onrustig gevoel in de buik, hoefden we gelukkig niet meer naar de toilet te rennen. Dat kwam wel goed uit want zoveel toiletten kwamen we tijdens de toer niet tegen 😉 (Ten tijde van schrijven zijn we gelukkig weer helemaal de oude!)
We wilden eigenlijk van Tupiza een vierdaagse toer doen die eindigde in San Pedro de Atacama, Chili. Helaas waren er in het hele dorp geen andere mensen te vinden die dit ook wilden doen. Een nadeel van het laagseizoen, en de meeste mensen boeken de toer dan ook in Uyuni. Als we dit toch wilden doen, kwamen we alleen in een jeep te zitten en waren de kosten bijna het dubbele. Daarom hebben we toch maar gekozen voor de klassieke toer vanuit Tupiza, die goedkoper was en waarbij we de laatste dag ons hoogtepunt zouden hebben, de Salar de Uyuni. En natuurlijk hoopten we op gezellig reisgezelschap want er waren nog twee plekken vrij in de jeep. We moesten nu alleen na de toer van Uyuni wel weer een heel stuk naar het zuiden reizen, maar dat namen we voor lief.
20-12: Tupiza naar Quetena Chico
De eerste dag van de toer werden we om 8 uur opgehaald door chauffeur en tevens gids David en kokkin Nuema. Daarna reden we door naar een ander hostel waar de Mexicaanse Jorge en zijn Duitse vriend Stefan ons vergezelden. Achterin de jeep was een stuk minder comfortabel, dus we spraken af om elke dag van plek te wisselen.
De tocht begon gelijk op een gravelweg de bergen in, slingerend omhoog en omlaag. David reed erg hard en dat was even wennen. We moesten naar buiten blijven kijken, anders werden we wagenziek van alle bochtjes. Andere jeeps reden overigens net zo hard en David reed al 8 jaar lang over deze weg, dus veilig was het wel. We maakten een korte stop bij de Sillar, een uitkijkpunt over puntige, gekleurde rotsen. Verder bestond de eerste dag vooral uit rijden door een prachtig landschap met gekleurde bergen. In de verte zagen we zelfs nog twee struisvogels wegrennen. De lunch die Nuema bereidde was erg smakelijk, met veel groenten. De aardappelpuree met gehakt in de avond vond ik wat minder. We sliepen in een grote slaapzaal in een eenvoudige maar nette accomodatie in een klein dorpje.
21-12: Gekleurde Lagunas
Het ontbijt bestond voor de zoveelste keer uit oud brood. Dat krijgen we echt niet meer weg! Gelukkig hadden we nog een rol koekjes bij ons… Vandaag gingen we helemaal naar het zuiden van Bolivia, vlakbij de grens met Chili en het dorp waar we na de toer heen willen (San Pedro de Atacama). Het hoogste punt van de route lag op 4950 meter! Het landschap was weer prachtig en af en toe vergelijkbaar met IJsland, want ook hier liggen twee aardplaten tegen elkaar die voor vulkanische activiteit zorgen. We passeerden een aantal bergmeren waarbij mineralen de kleur bepalen (net als de kleuren van de bergen) zoals Laguna Verde, Laguna Blanco en Laguna Colorado. We kwamen onderweg nauwelijks dorpjes tegen en alle vlaktes waren verlaten, wat zorgde voor wijdse uitzichten. Vooral de Rocas de Dali, een paar grote rotsformaties midden in de woestijn, zagen er erg eenzaam uit. Er leven hier wel ontzettend veel flamingos die zich tegoed doen aan kleine roze beestjes in het zoute water. Ook zagen we veel zwart-witte vogels en vicunas, een wilde kameelachtige (iets kleiner en dunner dan de lama en heeft de duurste wol). Net voor de lunch heeft Tijl nog heerlijk gedipt in een natuurlijke hotspring. De lunch was weer lekker, pasta met rundvlees, groenten en een peer als toetje. Na het gekleurde meer vol met flamingos konden we kiezen uit twee routes. We kozen voor de iets minder toeristische route met rotsformaties (in plaats van nog meer meren), die we de dag daarna zouden bezoeken. We sliepen in Villa Mar.
22-12: Valle de las Rocas
Vandaag reden we van Villa Mar naar Chuvica (geloof ik), aan de rand van de zoutvlakte. Onderweg zagen we weer een aantal struisvogels en natuurijk meer vicunas. We kwamen ook langs het Italia Perdida en de Valle de las Rocas, allemaal grote rotsformaties in een verder leeg landschap. Met een beetje verbeelding kon je hier van alles in zien: een wereldcup, kameel, slangenkop en twee poppetjes. De volgende stop was bij Laguna Negra, het zwarte meer. We moesten hier een stukje voor wandelen en zagen het meer van bovenaf de rotsen. Ik vond het een van de hoogtepunten van de hele toer, omdat het zo rustig en idyllisch was. Beneden zagen we eendjes zwemmen en ezels lopen, en boven onze hoofden vlogen de zwart-witte vogels en andere kleine vogeltjes af en aan. Als laatste stop gingen we naar een eeuwenoude begraafplaats voor monniken. Zij werden begraven in een soort torentjes gemaakt van rotsen. Door het warme en droge klimaat waren de skeletten goed bewaard gebleven en die waren dan ook nog steeds zichtbaar als je in zo’n torentje/koepeltje keek. Een beetje luguber was het wel. We sliepen deze nacht in een heus zouthotel aan het begin van de zoutvlakte. De bedden, tafels, krukjes, vloeren, alles was gemaakt van blokken zout.
23-12: De zoutvlakte
Midden in de nacht werd op onze deur geklopt dat we ons klaar moesten maken en om half vijf reden we als eerste jeep de zoutvlakte op. Het was nog pikkedonker, het enige wat we zagen waren de sterren. Toen werden we plots ingehaald door een jeep zonder lichten. Ook onze chauffeur deed zijn lichten uit. Daar reden we dan, met 80 km/h in het pikkedonker door niemandsland! Achter ons zagen we nog meer koplampen aan en uit gaan. Echt heel erg bijzonder. Langzaam werd het licht en konden we steeds meer zien van de vlakte en de bergen in de verte. We stopten bij een eiland vol met cactussen, die we snel beklommen. Vanaf het hoogste punt zagen we de zon opkomen en werd de zoutvlakte witter en witter. Eenmaal terug bij de jeep stond daar een pickniktafel (van zout natuurlijk!) klaar met een lekker ontbijtje. Onze kokkin hd zich uitgesloofd en een ware brood/cake gebakken. Wie had ooit gedacht dat we midden op een zoutvlakte zouden ontbijten 😉 We reden een stuk de vlakte op en hadden daar ruim de tijd om foto’s te maken. We hadden veel lol met Jorge en Stefan en maakten de meest leuke foto’s!
Aan het einde van de ochtend bezochten we nog een treinkerkhof in Uyuni en sloten de toer af met een smakelijke lunch. Het beste van Bolivia, tot het einde bewaard. Geniet van de foto’s!
Na een korte nacht namen we om 4h de bus naar Calama, Chili (10h rijden inclusief grensovergang).
PS Er is nog steeds reden genoeg om na onze reis foto’s te komen kijken, want dit is maar een zeer kleine selectie van honderden prachtige foto’s die we hebben gemaakt 😉
7 pings
Naar het reactie formulier ↓