Project Spandana, Udupi

Udupi, Karnataka, India

Ik zal jullie iets meer vertellen over het project. Er leven ongeveer 25 mannen in Spandana, allemaal met verschillende handicaps, maar de meesten zijn geestelijk gehandicapt. Twee komen ’s ochtends met de riksja, maar de anderen slapen hier ook. Verder is er een lerares, Ratchika, die wel haar best doet maar veel woede in zich heeft. Zo kwam ze gisteren tijdens yoga met een stok aanzetten… Ik ben erg blij dat ze die niet gebruikt heeft!!! Verder is er een hele goeie kokkin, Sabitha, de vader van mijn gastgezin die volgens mij de administratie doet of directeur is, een lief maar baldadig jongetje, Sayyes, zoontje van de kokkin en Umesh, man van de kokkin.

Er is een man die doof is. Hij werkt overdag bij de kledingmaakster Indira, waar ik ook mijn chudidar laat maken. Een andere man, Chandra Shekala, is al erg oud en is in het project omdat hij diabetisch is. Hij doet nooit mee met ons en weigert dan ook een ‘uniform’ aan te trekken. Tot zover wat uitzonderingen.

Twee van de mannen hebben het syndroom van Down. Een daarvan, Krishnamurthy, schrijft ’s middags altijd nummers op een schoolbordje, maar alleen 1,2,3 en dan steeds 17, 17, 17. Heb geprobeerd 1-10, maar hij vervalt al snel terug in 1,2,3,17,17,17 etc. Tekenen lukt nog net, maar je moet hem wel steeds vertellen dat hij een andere kleur moet pakken. 1 op 1 les dus.

De andere met Down, Aravinda, kan erg goed tekenen, kan zelfs helemaal alleen een tekening maken en dan inkleuren. Hij is nog redelijk goed.

Dan is er Ravindara, die alleen maar speelt met zijn vingers en niks anders wil doen. Wil je hem ergens mee naar toe nemen, dan slaat hij zichzelf of bonkt met zijn hoofd tegen de muur…

Dan is er nog een jongen (22?), Anante, die altijd dezelfde houten puzzel speelt (van die vormpjes die je in puzzel moet leggen). Ook zit hij steeds aan het bovenste knoopje van zijn blouse. Doet niks anders en is ook nergens in geïnteresseerd behalve zijn puzzel.

Ganeshpi knarst met zijn tanden en praat met zichzelf.

Dan zijn er twee, Kiranmoses Simon en Rajesh die kaarten borduren. Zij zijn erg goed!

Dan is er nog Mahabara, hij is nog een poos naar school geweest en kan 1 t/m 30 schrijven en het alfabet. Helpt met het maken van kaarten maar is niet zo geduldig.

Dit is een kleine greep uit de mannen van Spandana…

De leeftijden variëren van 22 t/m 60. Als je ze zelf vraagt hoe oud ze zijn, zeggen de meesten 1, 2 of 3.
De meeste van hen kunnen niet praten en als er een paar praten, snap ik er niks van.

Wat ze nu doen: ’s morgens het huis schoonmaken, yoga (wat sommige ook niet zelf kunnen), bidden. Dan naar het klaslokaal waar we ze helpen met tekenen, de anderen gaan hun eigen gang (puzzels, niks doen etc.). Daarna lunch, en dan weer terug naar het klaslokaal. Weer zelfde verhaal. Gevolgd door rondjes lopen buiten en een spel: iedereen moet in cirkel zitten en dan moeten ze een sjaal aan iemand geven en die moet hun dan achterna rennen. Daarna nog een bal gooien en opvangen. Afsluiten met bidden en dat was het.

Had gister ballonnen geïntroduceerd, maar ze waren niet echt geïnteresseerd.

Met mij gaat het wel. Ik heb last van diarree, vooral in de ochtend, en ik ben opeens ongesteld terwijl het helemaal niet de tijd daarvoor is. Heb al diarreeremmers genomen maar ze werken niet echt, dus doe het met het eten rustig aan. Ik slaap erg weinig omdat er naast mijn kamer twee hanen rondlopen die om 4h ’s nachts al beginnen te kukelekuen, en dat elke minuut herhalen tot in de ochtend. Eigenlijk zou ik, zoals Tijl al voorstelde, Kip Hawaï van ze moeten maken.  Maar ja, dat geeft weer troep en zoveel problemen met de buren 😛 Daarnaast bestaat mijn bed uit een rieten matje met daarop een dun kleedje, je kan het niet eens een matras noemen. Na een paar dagen zo slapen snap ik heel goed waarom Sachiko, mijn huisgenootje, altijd yoga doet in de ochtend. Ze vertrekt altijd rond 5h en loopt dan een half uur naar de tempel! Elke ochtend!!! Dus ik heb wel respect voor haar…

Vandaag is het weer een vrije dag vanwege de feestdagen hier. Ik heb begrepen dat er een soort nieuwe paus o.i.d. wordt gekozen. Toen ik de vorige keer terug was van het festival, heb ik mezelf op televisie gezien!!! Ze hadden me gefilmd tijdens het feest terwijl ik stond te kletsen met Julie (vrijwilliger). Toen ik de volgende ochtend in Spandana kwam had de lerares me gezien. Volgens mij weet nu de hele stad dat er een blank meisje in Udupi rondloopt 😛

Vanavond heb ik met Julie afgesproken en gaan we uit eten. Ze slaapt bij mijn gastgezin, omdat we morgenochtend een trein nemen om 8.15h naar Gokana Beach. Hier mag je wel in bikini, omdat het toeristisch is. Anders moet je gewoon al je kleding aanhouden. Dat betekent schouders en knieën bedekken. Best warm die lange broeken en lastig schoon te krijgen (heb het vanmorgen geprobeerd op de Indiaase manier op een steen, maar het is hard werken!)

Ik hoop dat mijn lichaam snel opknapt en ik niet meer doodop ben overdag. Misschien helpt dit weekend me wel om weer wat beter te voelen, ik hoop het in ieder geval.

Ps. Willemijn, ik mis jou ook hoooor!! Ik mis al mijn lieve vrienden daar!!! En vooral de knuffels natuurlijk!