Nieuw project: Saanidhya, Mangalore

Udupi, Karnataka, India

Mwah, het eten is niet altijd zo goed hoor… Mijn ontbijtje van vandaag was witte rijst, druppend in de (vieze Indiaanse) melk met granen. ‘Heel gezond’ zeiden ze! Maar o zo bitter, blergh… Omdat ik zo weinig at, kreeg ik daarna een halve papaya vrucht op mijn bord en ik mocht niet eerder weg dan dat ik het op had… Gevolg: Mijn buik zat helemaal vol en ik had mijn directe bus gemist.  En hoe je dan naar het project moet komen, dat is maar afwachten! Papaya was trouwens wel lekker hoor, van hun eigen boom!
En het ontbijt van afgelopen woensdag… Droge taaie snippers, ook niet te eten! Zit helemaal geen smaak aan. Had het al eens eerder gehad, maar dan bij de thee ’s middags!! Ik weet nu echter dat als je uitgenodigd wordt bij mensen thuis, je wel heerlijk eten krijgt 😛

Rajani en Jan hebben me dus verteld van een groter project in Mangalore, met gehandicapten. Hier hebben ze zowel kinderen als volwassenen, mannen en vrouwen. FSL heeft heel erg hard haar best gedaan en ze hebben kunnen regelen dat ik er maandag heen kan! Ik ben blij dat ik mijn gastgezin kan verlaten, want de sfeer is de laatste dagen stukken minder. Er is namelijk een miscommunicatie geweest tussen de vader en Rajani en Jan, de sponsoren uit Nederland. Ik geloof dat hij bang is dat ik dit aan iedereen vertel ofzow. Vandaag werd ik namelijk gebeld door Mukesh, of ik dit weekend bij hem op bezoek wou komen! Ik zou eigenlijk naar de Jog falls gaan, maar zo’n uitnodiging kan ik niet afslaan! Hij zou me zaterdag 16h ophalen en ik kon zelfs kiezen wat voor eten ik ’s avonds wilde 😛 Vlak daarna belde echter mijn gastvader, wat ik hem precies had verteld en een heel lang verhaal over dat ik niks tegen hem mocht zeggen, dat ik maar moest zeggen dat ik het allemaal niet wist.. Heel raar! Daarna weer een telefoontje van Mukesh, dat hij de vader gesproken had maar dat hij had gezegd hem niet te willen spreken of zien, dat hij in het ziekenhuis lag (??? hij was hartstikke gezond die dag) en dat hij me niet mocht komen ophalen… Daarna met schatje gebeld, en ik moest wat tranen laten. Normaal zouden mensen elkaar dan even laten, maar in India komt iedereen om je heen staan… Ze pakten er zelfs een stoel bij! Erg vermoeiend soms.  En leg dan het probleem maar eens uit… Heb gezegd ‘I miss my boyfriend’ wat natuurlijk ook wel een beetje zo is, maar zelfs dat snapten ze niet….
Allemaal heel vaag dus en ik ben blij dat ik maandag naar Mangalore vertrek! Dat wordt nog wat, in een lokale bus met backpack!
Als ik mijn directe bus heb is het nog redelijk te doen, maar ik zit nu helemaal bezweet in het internetcafé… Als jij denkt dat de bus vol is, proppen ze er gerust nog 15 mensen bij! Iedereen valt tegen elkaar aan in de bochten dus ik zal morgen de nodige blauwe plekken hebben!

Ik zit trouwens ook onder de rode, verschrikkelijk jeukende bulten. Vanmorgen telde ik 20 nieuwe! Het zijn geen muggenbulten en bedbugs lijken me erg sterk, maar ik hoop echt dat ze snel weg zijn want ik kan er gewoon niet van slapen! Heb er al spul voor gekocht, Calamine lotion, maar zelfs dat helpt niet.

Woensdag had ik wel even een moeilijk moment. Er is een jongen, Sudara, in het project die zichzelf bezeert als hij iets niet wilt doen. Na de lunch moest iedereen per se op de bankjes zitten (geen idee waarom) en hij begon zichzelf zo hard te slaan! Hij bonkte met zijn armen, benen en hoofd tegen alle muren en de bank voor hem. De tranen stonden me in de ogen want ik zag totaal het nut er niet van in dat hij per se daar moest zitten!
En toen ik vandaag even moest huilen, kwam Pavan naar me toe gelopen en liet zichzelf ineens hard op de grond vallen! Pavan is nog redelijk jong, erg stil, houdt ontzettend veel van kleuren (maar kan alleen maar krassen, een oog is blind, de andere slecht) en is een van mijn lievelingetjes. Soms is hij heel erg in zichzelf gekeerd, als hij bijvoorbeeld heeft gevochten. Geen idee wat er vandaag aan de hand was…

Goede ervaringen tot nu toe: Ik heb Anantha zo ver gekregen om een andere houten puzzel te doen (geloof me, dat was niet makkelijk, heb er de hele ochtend over gedaan). Toen we de nieuwe gingen doen heb ik hem wel wat moeten helpen. Hij wilde steeds de stukjes aan mij geven en zei ‘aka’, dat betekent zus. Uiteindelijk is het gelukt hem te maken en vond hij het zelfs leuk!
En Krishnamurthy, die alleen maar 1,2,3,17,17,17 schreef, die schrijft nu bijna helemaal uit zichzelf 1-10! Heb met Rajendhapai wat eenvoudige rekensommetjes gedaan, en dat ging ook best soepel. Hoop echt dat ze binnenkort een opgeleide lerares krijgen die dit soort dingen voortzet, want de huidige lerares doet gewoon geen reet!

Gisteren wel bij de lerares op bezoek geweest, ze had me uitgenodigd voor het avondeten. Net toen we wilden gaan eten viel de stroom uit (heel normaal hier) dus zaten we daar met een klein lampje. Halverwege sprong er nog een kakkelak in de hariwee (spinazie, erg lekker, ze hebben hier groene en rode!), dus daar maar niks meer van genomen. Terugweg met de bus was wel even spannend want het was echt pikkedonker, maar toen ik aankwam was er gelukkig weer wat licht in Udupi. Toch is een zaklampje hier echt onmisbaar!

Munny, dochtertje gastgezin, gaf me vanmorgen nog een briefje mee, met daarop: ‘You are going (hartje) bye soon’, echt schattig! Zal haar wel missen!

Mangalore is nog groter dan Udupi, dus ook daar zullen genoeg internetcafés zijn! Maar eerst dit weekend lekker genieten bij een rijk gezin met een dochter van mijn leeftijd en uitrusten op het strand!