Utrecht is niet meer hetzelfde…
Weet je nog, dat ik even geleden schreef dat ieder mens een gewoontedier is? Dat werd zojuist weer bevestigd. Op weg naar mijn werk zit daar altijd die man: achter het station, te spelen op zijn accordeon. Zodra ik het station tegemoet kom hoor ik zijn muziek, een vrolijk deuntje.
Afgelopen week heb ik hem nog wat in de hand gedrukt, omdat hij er elke ochtend is en me vrolijk maakt. Het voelde als een goede daad, ik had daarmee niet alleen hem maar ook mezelf gelukkig gemaakt.
Vanochtend was hij er niet. Het regende. Regen is wel vaker een spelbreker. Hij zat zelfs niet onder het afdakje… Zonder hem is Utrecht toch net niet helemaal compleet. Ik hoop dat hij er de volgende keer weer zit. Hij hoort gewoon bij Utrecht, is stadsmeubilair geworden.
… zonder hem